Büyük devrimci, Ankara’da öğretmenleri toplayıp konuştuğunda daha Kurtuluş Savaşı bile bitmemişti!..
Mustafa Kemal savaşın sonunu, kazanacağını görmüştü ama asıl büyük savaşın bundan sonra yaşanacağını, devasa sorunların daha ilan etmediği Cumhuriyeti fena halde zorlayacağını biliyordu…
Biliyordu çünkü önce Birinci Dünya Savaşı’nda, Çanakkale’de, Yemen’de Galiçya’da, Allah’ü Ekber Dağları’nda ardından Kurtuluş Savaşı’nda ülkenin yetişmiş evlatları şehit olmuştu… Cumhuriyet ilan edildiğinde ülkenin nüfusu 11 milyon, okur yazar oranı ise yüzde 7 civarındaydı. Bu oranın yüzde 4’ü ise ekalliyete yani azınlıklara aitti!.. Düşünebiliyor musunuz; koca memlekette okur yazar oranı yüzde 3’ü zor buluyordu, Anadolu’da daha dört tekerlekli araç görmeyenlerin sayısı görenlerin çok üzerindeydi… Gayrı safi milli hasıla, yani kişi başına düşen gelir ne kadardı biliyor musunuz?..
-0, yazıyla sıfır!..
Bu vahim durumun farkında olan Mustafa Kemal, öğretmenlere “asıl büyük savaşı sizler vereceksiniz” diyordu!.. Mustafa Necati gibi sapına kadar devrimci, Cumhuriyetçi bir milli eğitim bakanının önderliğinde büyük bir eğitim seferberliği başlatıldı. 1928’de hiç kimsenin inanamadığı Harf Devrimi üç ay gibi akıl almaz bir sürede hayata geçirildi. İşte bu devrimden sonra müthiş bir atılım yapıldı; ülke genelinde 4 bin “Millet Mektebi” açıldı… Osmanlı’nın son 200 yılında basılan kitap sayısı 30 bin iken 1927-43 yılları arasında basılan kitap sayısı 31 bine ulaşmıştı!..
Harf Devrimi sonrasındaki 5 yıl içinde bu Millet Mekteplerine 2 milyon 300 bin kişi devam etti ve diploma aldı. Bu rakamın 458 bini kadındı… 1935 istatistiklerine göre okuma yazma oranı yüzde 19.2’ye çıkmıştı. Halkevlerine 1938’de 6 milyon 642 bin yurttaş devam ediyordu…
-Canını dişine takmış devrimcilerin önderliğinde sürdürülen bu müthiş atağın adı “Milli Eğitim seferberliği” idi!..
Günümüzün sefil tablosu!..
Dün, 8 Eylül Dünya Okuma-Yazma Günüydü.
Son 50 yıldır bugünü düzenleyen UNESCO’nun dünya çapında okuma yazma oranlarını açıkladı, içim acıdı!.. Dünya çapında 15 yaş üzeri 758 milyon kişi okuma yazma bilmiyor. Bu rakamın büyük oranının Afrika’da, Asya’da, egemen güçlerin ekonomik sömürgesi durumundaki ülkeler olduğunu bilmek için uzman olmaya gerek yok!..
Bir süre önce İspanya’da yılda 10 bin çeviri yapıldığını, Arap Yarımadası’ndaki Müslüman ülkelerin toplamının ülke olarak varoluşlarından bu yana daha 10 bin rakamına ulaşamadığını okumuş, dehşete düşmüştüm!.. UNESCO’nun istatistikleri nasıl bir zavallılık içinde perişan yaşadıklarının somut kanıtı!..
Gelelim Türkiye’ye; tam anlamıyla içler acısı!.. UNESCO’nun “Okur-Yazarlık e-Atlası” verilerine göre, Türkiye’de 7 milyon kişi okuma yazma bilmiyor!.. Bu rakamın ezici çoğunluğunu ise tabii ki kız çocukları ve kadınlar oluşturuyor!..
Şöyle bir karşılaştırma yapalım; 1935 yılında Türkiye’nin nüfusu 16 milyon, okuma yazma oranı ise yaklaşık yüzde 20’ydi… 80 küsur yıl sonra nüfusu 80 milyona ulaşmış Türkiye’nin neredeyse yüzde 10’u okuma yazma bilmiyor, yani ümmi!..
Siz buna yarım yamalak okuma yazma bilen, her nasılsa ilkokul diploması almış, en fazla yüz sözcük ile konuşan, bırakın kitabı, gazete bile okumayan, ekonomik ezilmişlik ya da kültürsüzlük, ne derseniz deyin, hayatında sinemaya, bir restorana bile gitmemiş, yalnızca televizyona bağımlı koca bir kitleyi de eklerseniz, sayının on milyonlara vardığını kolayca hesaplayabilirsiniz!..
-Şu zavallı duruma bakar mısınız?..
Bu tablonun sonu felaket!..
Görünüm gerçekten içler acısı!..
Türkiye’nin megapolü İstanbul’da 311bin kişi, başkenti Ankara’da 106 bin kişi metropolü İzmir’de 65 bin kişi okuma yazma bilmiyor!.. Eğitimden, kültürden, sanattan kısacası yaşamdan uzak, üretime katılamayan, tüketimi boğazıyla ve başını soktuğu gecekonduyla sınırlı milyonlarca insanın yaşadığı bir ülkeden söz ediyorum!..
Tabii, bu iktidarın 15 yılda bu tabloya yaptığı müthiş katkıyı da anlatmam lazım… Eğitimden “milli” sözcüğünü söküp atan, ilköğretim okullarını, liseleri imam hatip haline dönüştüren, eğitim sistemini defalarca değiştiren, eğitim birliği ilkesini rafa kaldıran bir kafadan bahsediyorum!..
İktidarı süresinde akıl almaz, devasa hatalar yapan, günahlar işleyen, ülkeyi kocaman bir “kabile devletine” çeviren, terörü azdıran, ülkeyi savaşa sürükleyen bir iktidarın her seçimden zaferle çıkmasının da anahtarıdır yukarıda okuduklarınız!..
Böylesine bir cehaletin ve kültürsüzlüğün kol gezdiği bir ülkede, ailesine ekmek götürmekten bile aciz topluluklara “üç çocuk, o da yetmez beş çocuk” propagandasını yapanlar, yıllar içinde bu yazık ötesi tabloya erişileceğini görmemiş, hesaplamamış olabilirler mi, lütfen düşünün!..
Yıllar içinde birbirine yabancılaştırılan, ötekileştirilen, düşmanlaştırılan, lümpenleştirilen bir toplumun millet olma refleksi de aynı oranda zayıflatılmış olmuyor mu sizce?.. Böyle bir “topluluk” millet adı altında daha ne kadar dayanabilir, soruyorum hepinize!..
Türkiye’nin bugün uzak ara en büyük, en acil sorunu cehaletle, kültürsüzlükle savaşım sorunu ne yazık ki… Bugün yaşadığımız tüm felaketlerin, arapsaçına dönmüş sorunların temelinde de bu yatıyor… Ve bu sorunu çözemeyen toplumların yaşadıkları trajediyi, sefil hayatlarını, boğazlaşmalarını her gün televizyonlarınızda izliyorsunuz…
-Onlara sömürgeleşen ülkeler deniyor!..
