“Ben çocuğumu aydın olarak yetiştirmek istemiştim… Ama yüreğinde Allah sevgisi de olsun derdim… Bir gün geldi kimi derslerde başında külah, ona hurafeleri öğretmeye başladılar… Ve ben hiç istemediğim halde kendi inancımdan şikayetçi oldum… Dinimi istemedim… Kendimi suçlu hissettim, utandım, ağladım… Karşı olduğum şey inancımız değil, onun zorla ve ilkel biçimde bebeğime verilmesiydi… Ama yine de geceleri uyuyamadım… Ben sadece bir anneydim, bebeğimi korumak içgüdüsü ile itirazım vardı… Ben onun; dil bilen, şarkı söyleyen, şiir okuyan, dans eden, piyano çalan, kızlarla arkadaşlık yapabilen, ama yüreğinde de inancı olan aydın bir birey olmasını istemiştim sadece… Ona bakarken kimi zaman durduğum yerde ağlıyorum… Ellerimi tutup yanağına bastırıyor, niye ağladığımı soruyor, söyleyemiyorum…….”
*
Böyle diyor anne…
Kapattığımda, bir süre elimdeki telefona baktım…
*
Günahkarsın imam
Bu ülkede kimi kesimler seni istiyor ama her iki kişiden birisi sana baktıkça yüreğindeki inancını yitirdi…
“Camiler eskisi kadar anlamlı değil bana… Ezan sesini eskisi gibi burnumun direği sızlayarak dinlemiyorum”diyordum ben…
Yalnız değilim demek…
*
Hiç kimse İslam’a bu denli zarar vermemişti…
Siyasi İslam, ilahi İslam’ı bitirdi…
İşte ramazan geliyor, o eski heyecanlar, hazırlıklar, duygular en az iki kişiden birisinde yok…
Tuhaf duygular içindeyiz…
*
Dünyada İslam’a IŞİD ne yaptıysa, ülkemizde de sen onu yaptın…
Her türlü kirli ilişki, her türlü hukuksuzluk, her türlü zulüm, her türlü entrika din adına işlene işlene işte böyle oldu…
Annelerden sadece birisiydi, ağladı telefonda…
Tarih kitapları şöyle yazacak seni:
“Bir imam çıktı, İslam’ı halletti…”
